Koku

Filmi de çekilen (seyretmedim) bu kitabı doğum günümde kuzenimin hediye olarak vermesiyle edindim. Belki okuduğum kitapların içinde romanların az yer tutması sebebiyle, belki de sevdiğim romanların daha çok yakın tarih ile ilgili ve yaşanmışlarla daha bağlantılı olması sebebiyle bu roman başlangıcından itibaren bana biraz uzak kaldı.

Kendi kendime dedim ki ben bu romanı yeterince en azından yazarın anlatmak istediği kadarıyla anlayamayacağım. Bu hisse daha önce Kafka’nın “Değişim” ve “Dava” kitaplarında yaşamıştım. Hatta benim okuduğum yayınevi baskısında iyi hatırladığım bir nokta vardı ki o da, “Dava”’nın sonunda yazarın yakın arkadaşlarından birisinin Kafka’nın gerçekte ne demek istediği ile ilgili hayli uzun bir bölümün olmasıydı.

Roman çeşitlerini ya da akımlarını bilmiyorum Patrick Süskind bu konuda nerede değerlendiriliyor o konuda da bir bilgi sahibi değilim. Ama sembolizm denilebilir ise eğer ben en azından şuanda bundan çok fazla hoşlanmıyorum. Bir romanda ya da resimde ya da herhangi bir sanat eserinde birisinin o eserde ne anlatılmak istendiğini bana anlatması saçma geliyor. Benim o eserden bir şeyleri kendim almam gerekir, yok alamıyorsam zaten o esere hazır değilimdir. Belki de eser bana hazır değildir. :)

İşte bu tarz bir duyguyu “Koku”’da da “Dava”daki kadar olmasa da yaşadım. Kitaba gelince, Patrick Süskind’ın eseri olan bu romanda ana karakter (Jean-Baptiste Grenouille) 18. Yüzyılda Paris’te leş gibi kokan bir balıkçı tezgâhının altında evlilik dışı bir çocuk olarak dünyaya gelir. Annesi doğumdan sonra elindeki bıçakla bebeğin kordonunu keser ve sonrasında bayılarak sokağa yuvarlanır. Bu sırada tezgahın altında yeni doğmuş bebek ağlamaya başlar ve annesinin sonunu getirir. Çünkü anne bebeğini ölüme terk edeceğini bunu daha öncede beş kez yaptığını itiraf eder ve idam edilir. Bebek birkaç kez sütanneye verilir ama sütanneler çok fazla süt emdiği için karlı olmaması ve sevimsiz bulunması sebebiyle her seferinde Grenouille’ i geri getirirler. Bu sütanneleri bulma işini de Saint-Merri Manastırı Papazı Terrier üstlenmektedir. Fakat 2-3 günden fazla dayanamayan bu sütannelerin birisini Papazın ikna etme çabaları sırasında sütanne Jeanne Bussie’nin söylediği bu çocuğun içine şeytan girmiş “hiç kokmuyor” cümlesi romanında adeta hem başlangıcı hem sonu.

Açıkçası kitabı daha fazla anlatmak istemiyorum, arka kapakta belirtildiği gibi Jean-Baptiste Grenouille büyüdüğünde bir katil oluyor.

Neden katil oluyor?

Kitabın sonunda idam edilmek üzere meydana getirildiğinde neler oluyor?

O da kitabı okuyanlara kalsın.